สะตอฟอร์ยู ::: สนับสนุนให้คนใต้ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น!!!

คำว่า กุหลาบ ในภาษาไทยเรานั้น มาจากภาษาเปอร์เซียคือ กุล (แปลว่า ดอกกุหลาบ หรือดอกไม้) + อาป (แปลว่า น้ำ) แปลรวมก็คือ น้ำดอกกุหลาบ

คำว่า อาป นี่คงจะทำให้คิดถึงคำว่า อาโป ในภาษาบาลีและสันสกฤตที่แปลว่า น้ำ เช่นกัน อย่างแคว้นปัญจาบในอินเดียก็แปลว่า แม่น้ำทั้งห้า เพราะมาจากคำว่า ปัญจ (ห้า) + อาป (น้ำ) (น่าสงสัยว่าคำว่า  'อาบ' ที่เป็นคำกริยาใน 'อาบน้ำ' 'อาบเหงื่อต่างน้ำ' หรือ 'อาบน้ำร้อนมาก่อน' จะเกี่ยวข้องกับ 'อาโป' ด้วยรึเปล่า

ส่วนคำว่ากุหลาบในภาษาอังกฤษ หรือ rose มาจากคำว่า rosa ในภาษาละติน (สะกดไม่เหมือนชื่อซอสมะเขือเทศยี่ห้อ Roza นะครับ!) โดยมีจุดน่าสังเกตคือ ถ้าย้ายตัวอักษร e จากท้ายคำไปไว้หน้าตัว r แล้วเขียนด้วยตัวใหญ่ ก็จะได้คำว่า Eros (อีรอส) คือ เทพแห่งความรักของกรีก หรือ Cupid (คิวปิด) ตามคติโรมัน ซึ่งเป็นเด็กน้อยที่ชอบแผลงศรรักปักอกคู่หญิงชายนั่นเอง (แต่เรื่องย้ายตัว e นี่ อย่าไปเล่าให้ใครฟังเชียว เพราะผมมั่ว ๆ ขึ้นมาเอง ;-) )

ถ้าคุณผู้อ่านย้อนอดีตกลับไปเกิดในอังกฤษ ในรัชสมัยของพระนางวิคทอเรีย คือ ราวปี พ.ศ. 2362-2444 (ค.ศ.1819-1901) ก็จะพบว่า สังคมอังกฤษสมัยนั้น 'พูดจาภาษาดอกไม้' กันเป็นปกติ เพราะดอกไม้แต่ละชนิดนั้นจะแทนความรู้สึกต่าง ๆ ได้เกือบครบถ้วนทีเดียว เพียงแค่กุหลาบอย่างเดียวนั้นก็มีความหมายหลายหลายแล้ว สมมติว่าคุณเป็นสุภาพสตรี แล้วมีชายหนุ่มมอบดอกกุหลาบสีแดงให้หนึ่งดอก ก็แสดงว่าเขาบอกว่า "ฉันรักเธอ"
ถ้าคุณเออออห่อหมกด้วย ก็จะตอบกลับไปแบบสงวนท่าทีเล็กน้อยด้วยดอกกุหลาบสีเหลืองหนึ่งดอกว่า "แน่ใจแล้วหรือจ้ะ?"
แต่ถ้าคุณยังไม่พร้อมจะยื่นดอกกุหลาบตูมสีขาวให้ โดยไม่ต้องบอกว่า "ฉันยังเด็กเกินไปสำหรับความรัก" ...


Cr. // บัญชา ธนบุญสมบัติ