สะตอฟอร์ยู ::: สนับสนุนให้คนใต้ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น!!!

Mark Boyle ชายชาวไอริชพยายามใช้ชีวิตที่ไม่พึ่งพารายได้ ไม่มีบัญชีธนาคาร ไม่มีรายจ่าย เขาทำอย่างไร? มาดูกัน...

7ปีก่อนหากมีใครบอกว่าผมซึ่งกำลังเรียนบริหารธุรกิจและเศรษฐศาสตร์ปีสุดท้ายว่าสามารถใช้ชีวิตที่ไม่ต้องพึ่งพาเงินได้ ผมคงสำลักอาหารเป็นแน่

แผนชีวิตในตอนนั้นคือหางานดีๆ ทำเงินให้มากที่สุดที่จะมากได้ ซื้อสิ่งของที่แสดงให้สังคมเห็นว่าผมประสบความสำเร็จ ครั้งหนึ่งผมทำได้สำเร็จ ผมเคยเป็นผู้จัดการในบริษัทอาหารออกานิกใหญ่แห่งหนึ่ง มันเป็นงานที่ยอดเยี่ยม ผมมีเรือยอชท์หนึ่งลำ

ชีวิตผมคงยังเหมือนเดิมหากไม่ได้ชมวีดีโอเรื่อง"Ghandi" 15เดือนที่ผ่านมาผมไม่ได้ใช้หรือมีรายได้เลยแม้แต่สตางค์เดียว

ชีวิตผมเปลี่ยนไปในเย็นวันหนึ่งขณะที่กำลังสนทนาปรัชญากับเพื่อนคนหนึ่งบนเรือยอชท์ ผมรู้สึกได้รับแรงบันดาลใจจากมหาตมะที่กล่าวว่า "ก่อนจะเปลี่ยนโลก จงเปลี่ยนตนเองเสียก่อน" ในตอนนั้นผมไม่รู้ว่าอะไรคือการเปลี่ยนแปลง

...เราเริ่มการสนทนาในเรื่องปัญหาของโลกใบนี้เช่น การทำลายธรรมชาติ สาเหตุของสงคราม อุตสาหกรรม โรงงานนรก โดยครุ่นคิดว่าเราควรอุทิศเวลาของเราไปกับการช่วยเหลือในด้านในโดยไม่ได้คำนึงว่าจะสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เพราะเราทั้งสองเป็นเพียงหยดน้ำเล็กๆสองหยดในทะเลที่เต็มด้วยมลภาวะ

ในเย็นนั้นผมก็ตระหนักได้ว่าปัญหาทั้งหมดมีต้นตอเดียวกัน ผมเชื่อว่าเราไม่เห็นผลกระทบโดยตรงจากการบริโภคของเราที่ส่งผลต่อผู้คน สิ่งแวดล้อมและสรรพสัตว์ ผลกระทบทางอ้อมเหล่านี้แหละที่ก่อให้เกิดปัญหามากมาย

ช่องว่างระหว่างผู้บริโภคและผู้ถูกบริโภคกว้างขึ้นทำให้เราไม่ตระหนักถึงสิ่งที่ต้องสูญเสียไปเพื่อให้ได้มาซึ่ง"สินค้าและบริการ"

มีน้อยคนที่อยากให้ผู้อื่นทนทุกข์ คนส่วนมากไม่รู้เลยว่าพวกเขานั่นแหละที่เป็นสาเหตุแห่งความทุกข์เหล่านั้น สิ่งที่ทำให้เกิดช่องว่างนี้คือ"เงิน(ตรา)"โดยเฉพาะเงินรูปโลกาภิวัฒน์(ระบบธนาคาร-หุ้นดิจิตอล)

ยกตัวอย่าง หากเราปลูกพืชเลี้ยงสัตว์เองก็เราจะไม่กินทิ้งขว้างถึง 1 ใน 3 อย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

หากเราสร้างโต๊ะและเก้าอี้เอง เราคงไม่โละมันทิ้งทันทีที่เปลี่ยนเครื่องตกแต่งภายในบ้าน หากเราต้องทำความสะอาดน้ำที่เราจะดื่มเราคงไม่ทำให้มันสกปรก

ดังนั้นเพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงโลกให้เป็นอย่างที่ผมอยากเห็นผมจึงเปลี่ยนตัวเอง ซึ่งหมายความว่าผมต้องเลิกใช้เงินซึ่งผมได้เลิกใช้ในปีแรก ผมได้จดบันทึกถึงสิ่งจำเป็นพื้นฐานที่ต้องใช้ในการดำรงชีพ ผมให้ความสำคัญกับอาหารเป็นลำดับแรก มี 4 ทางในการหาอาหารที่ไม่ต้องใช้เงิน 1.หาของป่า 2.เพาะเลี้ยงอาหารเอง 3.แลกเปลี่ยน และ 4.อาหารเหลือ

ในวันแรกผมเลี้ยงอาหารคน 150 คน 3 มื้อจากอาหารเหลือและของป่า เกือบทั้งปีผมดำรงชีพด้วยพืชที่ปลูกเองโดยมีการสูญเสียเพียง 5% ไม่ว่าจะแดดหรือออกผมทำอาหารด้วยเตาบาเรล

อันดับต่อไปคือที่พักอาศัย ผมได้รถพ่วงจากกลุ่มFreecycle โดยจอดไว้ในแปลงผักออกานิกที่ผมปลูก รถคันนี้ได้รับการปรับปรุงให้เหมาะกับสภาวะที่ไม่ต้องใช้ไฟฟ้า หาเศษไม้เพื่อให้ความร้อนกับอิฐในเตาผิงที่ทำจากถังก๊าซ ห้องส้วมเป็นแหล่งเก็บปุ๋ยสำหรับผักที่ผมปลูก

อาบน้ำในแม่น้ำ ยาสีฟันใช้ลิ้นทะเลกับเมล้ดผักชีล้อม(wild fennel seed) กระดาษชำระหาได้จากร้านขายหนังสือพิมพ์ เดินทางเข้าเมืองระยะทาง 55 กิโลเมตรด้วยจักรยานช่วยให้แข็งแรงกว่าเข้าฟิตเนส 2 เท่า ใช้เทียนขี้ผึ้งเป็นแสงไฟ

หลายคนบอกว่าผมเป็นพวกต่อต้านทุนนิยม ตัวผมเองเชื่อว่าหลักของทุนนิยมมีข้อบกพร่อง ต้องการการเติบโตไร้ขีดจำกัดจากทรัพยากรโลกที่มีอย่างจำกัด ผมไม่ได้ต่อต้านอะไรทั้งสิ้น ผมอยู่ข้างธรรมชาติ, สังคมและความสุข ผมไม่เข้าใจว่าทำไมว่าทำไมหลายคนจึงพูดอย่างนั้น หากว่าบริโภคนิยมและการทำลายธรรมชาตินำมาซึ่งความสุขคงพอทำให้ผมเข้าใจได้ ความเครียด อาชญากรรม จำนวนผู้ป่วยทางจิต สภาวะน้ำหนักเกิน การฆ่าตัวตาย ทั้งหมดเป็นปัจจัยวัดความทุกข์เพิ่มขึ้น เงินที่เพิ่มขึ้นไม่ได้หมายถึงความสุขที่เพิ่มขึ้น

แปลกที่ว่าปีนี้เป็นปีที่ผมมีความสุขกับชีวิตมากที่สุด ผมมีเพื่อนในชุมชนมากขึ้น ตั้งแต่เริ่มวิถีชีวิตนี้ผมไม่เคยป่วย ไม่เคยรู้สึกฟิตเท่านี้มาก่อน ได้พบว่ามิตรภาพคือความมั่นคงหาใช่เงินตรา สิ่งที่ชาวตะวันตกขาดแคลนมากที่สุดคือจิตวิญญาณ การพึ่งพาอาศัยกันอย่างแท้จริงคืออิสระภาพ

เราทุกคนจะมีวิถีชีวิตในวันพรุ่งนี้ได้เลยหรือไม่? มันคงเป็นหายนะ เราคุ้นเคยกับพลังงานราคาถูกและโครงสร้างพื้นฐานที่เพียบพร้อม แต่ถ้าก็น่าสนใจหากตัดสินใจที่จะมีชีวิตวิถีชุมชนขนาดไม่เกิน 150 ชีวิต เพื่อเวลาบนโลกนี้กว่า 90% ที่เราจะมีชีวิตโดยไม่พึ่งเงินตรา เราเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวที่ใช้เงินตราอาจเป็นเพราะเราอยู่ไกลธรรมชาติมากที่สุด

บ่อยครั้งที่ผู้คนถามผมว่ามีอะไรที่หายไปเมื่อเทียบกับชีวิตแบบเดิมที่เต็มไปด้วยเงินตราและธุรกิจ ความเครียด รถติด บัญชีธนาคาร บิลค่าสาธารณูปโภค ที่ลืมไม่ได้คือการร่ำสุราจากข้าวออกานิคกับเพื่อนๆในชุมชน

แปลโดย คุณ Chanin Samuraiz